Και πόσοι πολλοί εν τέλει είναι αυτοί που μ’ αγαπούν

2/2/2009

Όταν το άλεφ συνάντησε την κυρία Ρίτσα Μασούρα

Το γράψιμο είναι μοναχική δουλειά. Εσύ κι ο κανένας. Εσύ και το χάος. Εσύ και η πληγή. Εσύ και ο φίλος που θα ‘θελες εκείνη τη στιγμή αλλά τώρα πού να τον ενοχλείς. Εσύ και το ακατανόητο. Εσύ και η ζωή σου που- τι να την κάνεις τώρα. Εσύ και η απώλεια. Εσύ και ο χρόνος. Εσύ και το αόρατο. Εσύ και το ανείπωτο. Εσύ ως οφθαλμαπάτη, ψευδαίσθηση, εσύ που όμως όταν πονάς τόσο αληθινή.

Το διάβασμα είναι, επίσης, μια περίεργη κατάσταση. Μοναχική, όπως πίστευα, κι αυτή. Εσύ και κάποιος άγνωστος που κάποτε κάπου κάτι έγραψε. Εσύ και ό,τι διαθέτεις, να το προβάλεις, σαν σε καθρέφτη να το κατανοείς τόσο, καθόλου, να μην το κατανοείς.

Το θέατρο είναι παιχνίδι ομαδικό. Εξαρτάσαι ακόμα κι απ’ την ανάσα, το βλέμμα, το άγγιγμα, την μυρωδιά του άλλου. Απ’ την αύρα. Το αποτέλεσμα, σαν το άδηλο και το ανείπωτο, μαγικό.Ευτύχησα και το έζησα, με το «Πλήθος είμαι» πρώτα το καλοκαίρι. Και μαγεμένη τώρα με τον «Υγρό Χρόνο» το ξαναζώ. Διαπιστώνοντας γιατί είμαι τόσα πολλά χρόνια με την Αναστασία, πόσο ευαίσθητη είναι η Άννα, και πόσο μεγάλωσε η Χαρά. Πώς έγινε και με κατάλαβε τόσο πολύ η Μελίνα, πώς διασώθηκε η φιλία μου με την Ματίνα και τον Γιώργο νικώντας τον καιρό. Πόσο όμορφα παίζουν πιάνο και κιθάρα ο άλλος Γιώργος και ο Σπύρος, τι όμορφη Σαβίνα γίνεται σε κάθε παράσταση η Αθηνά. Πόσο Άγγελος είναι ο Θάνος. Και πόσοι πολλοί εν τέλει είναι αυτοί που μ’ αγαπούν. Πώς έτρεξαν αμέσως για να μ’ αγκαλιάσουν κοντά μου η Νεφέλη με το ραβδί της νεράιδας, η Ντανιέλα, ο Γιάννης, η Μαρία, ο Μάνος, ο Μανόλης, ο Γιώργος, ο Κώστας, ο Αντώνης, η Μηλίτσα, ο Ερρίκος, το Νατασσάκι, η Θαλασσινή, η Λιάνα, ο Δημήτρης, ο Κωνσταντίνος, η μικρή Αλεξάνδρα, ο Άγης, η Σοφία, ο Άκης, ο Διονύσης, ο Βασίλης που ήρθε από μακριά, η Κατερίνα που μας φροντίζει από το Βόλο, η Ειρήνη, η Φωτεινή.

Αλλ’ η χαριστική βολή είχε το όνομα «τυφώνας Ρίτσα». Η φίλη μου Ρίτσα Μασούρα που αίφνης το Σάββατο τα ξαναθυμήθηκε όλα για να μου ζεστάνει με τη φιλία της την κουρασμένη μου καρδιά.Ριτσάκι, αυτά! (το κείμενό σου) ή άλλως

Όταν το άλεφ συνάντησε την κυρία Ρίτσα Μασούρα

«Ήθελα πολύ να πω δυο κουβέντες για την Ελένη...(τα λόγια)... "

ΥΓ1: Ριτσάκι μου εγώ σ’ ευχαριστώ. Και σ’ αγαπώ.

ΥΓ2: Και για να μη ξεχνιόμαστε, το Σαββατοκύριακο που μας έρχεται οι δυο τελευταίες μας παραστάσεις, κανονικά. Κι ύστερα, βουτιά πάλι στη μοναξιά μας και στα βιβλία.

Ευχαριστώ όλους που, για μια ακόμα φορά, με αγκαλιάσατε τόσο ζεστά.
Αναρτήθηκε από alef στις 5:17 μμ

σχόλια:
Εαρινή Συμφωνία είπε...
....και η Αγγελική που την έχω φίλη της καρδιάς και αν δεν ήταν άρρωστη θα ήταν κι εκείνη εκεί να μας καμαρώνει όλους!!!Φιλιά και επιτυχίες
2 Φεβρουάριος 2009 6:11 μμ

βασίλης είπε...
Πολύ όμορφο να βλέπεις τέτοιες φιλίες να ξεπηδάνε μέσα από τα μπλογκς, από τα αγγίγματα των λέξεων. Να σαστε πάντα έτσι δεμένες. Και πάντα επιτυχίες... Ένα μικρό ευχαριστώ για την αναφορά και σου στέλνω το ποιηματάκι που έγραψα μετά την όμορφη αυτή βραδιά...

"Κι έκλεψα για σένα το βραδάκι"

Πήρα μία νότα απ’ το βυθό

άλλη μια δανείστηκα απ’ τον ήλιο

το ακροθαλάσσι για ρυθμό

κάτι αρμονικό για να σου στείλω

-Σκέφτηκα μια θάλασσα πλατιά

όπως άκουγα τον Χατζηδάκι

βρήκα το κλειδί πάνω στο φακι

έκλεψα για σένα το βραδάκι

-Πήρα τη ματιά σου απ’ το χθες

ένα χάδι ανασαιμιά στον ώμο

κι έγιναν ποτάμια οι βροχές

έγιναν τραγούδια για το δρόμο

-Πες την σερενάτα ξακουστή

πες την άγνωστη μικρή μπαλάντα

μόνο ένα δάκρυ θ’ ακουστεί

κι ένα καρδιοχτύπι από πάντα...
2 Φεβρουάριος 2009 7:40 μμ

*******

************
Τα υπόλοιπα σχόλια στο blog της Ελένης.