Αλήθεια, τα τρως ακόμα τα νύχια σου;

Αλήθεια τα τρως ακόμα τα νύχια σου;

Ελένη Γκίκα

Έλληνες Πεζογράφοι 89

Εκδόσεις ΦΙΛΙΠΠΟΤΗ

Μια μπερδεμένη ιστορία

«Γι’ αυτόν τον λόγο γράφω,
Για να μετατρέψω τη λύπη σε νοσταλγία,
Τη μοναξιά σε αναμνήσεις»
Π. ΚΟΕΛΟ

Ύστερα, έστριψα. Αλλού ήταν το ταλέντο μου. Στις διορθώσεις και στις αντιγραφές. Στις μεταφράσεις κειμένων που άλλοι, όμως, είχαν εμφυσήσει την ψυχή τους. Εγώ εκεί, να τους σκουπίζω τον ιδρώτα. Να τους χαιδεύω το μέτωπο της σκοτούρας, του πόνου, της αγωνίας, των ιδεών.
Αντιγράφοντας άλλους, έγινα κάποια. Ένα συνονθύλευμα κραυγών και στυλ. Μια ανεμοδούρα ρυθμών, λογοτεχνικών ρευμάτων, προτάσεων και προοπτικών. Ένα λεύκωμα τσιτάτων και αποσπασματικής πλουραλιστικής σκέψης.
….
Αυτό ήταν! Σταμάτησα την αντιγραφή, την άνοδο στην πλάτη των ψυχών των άλλων κι έκανα μακροβούτι στην καρδιά μου. Για να σε βρω. Μια πεταλούδα στην σιωπή. Μια χρυσαλίδα στην ερημιά. Ένα λιοντάρι σε κλουβί από μπετόν και από τεχνολογία.
Σελ. 11-12

«Θα σας γράφω», συμφώνησα, «αλλά θα είναι κάπως προσωπικά». «Ότι θέλεις» μου λένε. Κι είναι η πρώτη φορά που ό,τι γράφω δεν είναι παραγγελιά. Αλλά προσταγή: της αγάπης μου, του φόβου μου, της λαχτάρας μου, της ανάγκης μου, του έρωτά μου.
Εξάλλου, όλα κάπως έτσι δεν γράφονται; Για έναν άνθρωπο. Από μία πληγή. Άσχετο αν κατόπιν επάνω τους προσαρμόζουμε τις πληγές μας. Τον άνθρωπό μας. Τους εφιάλτες και τις ελπίδες μας. Τα πάθη μας και τα βάσανά μας. Οι συγγραφείς μέσα στη νύχτα τους και στην ερημιά, τους κτύπους της δικής τους καρδιάς αφουγκράζονται όχι του αναγνώστη. Κι ίσως ίσως και να ονειρεύονται και την δική του ή τη δική της καρδιά. Όπως θα ήθελαν. Όπως αρμόζει στην ψυχοσύνθεση και στην ελπίδα τους. Όπως το υπαγορεύει η λαχτάρα και η ανάγκη τους.
Σελ. 13

Έτσι ακριβώς είναι Ελένη μου! Συμφωνώ απολύτως και ως αναγνώστης και ως ερασιτέχνης «συγγραφέας». (Με τα εισαγωγικά θέλω να ξεχωρίσω την ιδιαιτερότητά μου στα αυτοβιογραφικά κ.λ.π).
Πάμε παρακάτω.
Έχω διαβάσει σχεδόν όλα τα βιβλία σου. Συλλέκτρια έχω καταντήσει για πάρτη σου και αυτό το βιβλίο μου το έστειλε η Φωτεινή και την «Ευχαριστώ» τόσοοοοο πολύ γι’ αυτό! Μου λείπουν κι άλλα κομμάτια του παζλ, των βιβλίων σου Ελένη, αλλά αυτό νομίζω πως ήταν το πιο συμβολικό κομμάτι. Λες και πράγματι υπάρχει η στιγμή του κάθε βιβλίου. Το «αλήθεια τα τρως ακόμα τα νύχια σου" είναι ένα ερωτικό βιβλίο, συνήθως άσχετο με μένα... αλλά σημείωσα πάλι τόσα πολλά!

Πες μου, πώς γίνεται; (συνεχίζεται...)