Αιώνια Επιστροφή
Μάρω Βαμβουνάκη:
“Με σπάνια για τα ελληνικά γράμματα ευχέρεια, η Ελένη Γκίκα μπορεί να διατρέχει άνετα τόσες περιοχές της πολυδαίδαλης ανθρώπινης ύπαρξης. Να ανεβοκατεβαίνει από τον υγρό βυθό στην επιφάνεια και τον αέρα- σύμβολα του ψυχισμού και του πνεύματος- με ευλυγισία δελφινιού.
Και το σώμα ανάμεσα, ενστικτώδες και επιτακτικό, όσο απροκάλυπτα και αν εκφράζεται, καταφέρνει να αθωώνεται με την αγνότητα των αγριμιών του δάσους.
Ο ρεαλισμός βαφτίζεται στη μοναδική ποιητικότητα του λόγου της και του κλίματός της. Μια ποιητικότητα ζόφου, παθών, υποσυνείδητου εαυτού, και μεταφυσικής δίψας για ζωή και θάνατο, σμιλεύοντας ένα έργο από σάρκα, αίμα και πνεύμα. Όπου όλα μπερδεύονται γλυκά όσο και επώδυνα σε μουσική συμφωνία αντιθέτων. Σε αρχέγονα ραντεβού ανάστροφων προορισμών που ακαταπόνητα παλεύουν και αλληλοερωτεύονται”.
Μάρω Βαμβουνάκη
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Για τις δικές μας, πρώτ’ απ’ όλα, άγρυπνες νύχτες…
άγρυπνη νύχτα μου…
άγρυπνη νύχτα μου…
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
►
2021
(2)
- ► Ιανουαρίου (2)
-
►
2012
(4)
- ► Ιανουαρίου (4)
-
▼
2011
(24)
- ► Φεβρουαρίου (6)
-
►
2010
(8)
- ► Φεβρουαρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (2)
-
►
2009
(110)
- ► Δεκεμβρίου (23)
- ► Σεπτεμβρίου (12)
- ► Φεβρουαρίου (8)
- ► Ιανουαρίου (6)
-
►
2008
(31)
- ► Δεκεμβρίου (5)
- ► Σεπτεμβρίου (19)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου