Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Τι θα βρει ο αρχαιολόγος του μέλλοντος...










από τη σύγχρονη Πομπηία;

ρωτά η Ελένη Γκίκα σε 21 συγγραφείς! (Ούτε έναν, ούτε δύο!)

"Είμαστε ό,τι αφήνουμε πίσω μας" σκέφτηκε όταν αποφασίστηκε το θέμα.

"Είμαστε τα... σκουπίδια μας", συνεχίζει η Ελένη Γκίκα.

Ναι, Ελένη μου, είμαστε τα σκουπίδια μας! Ότι έχουμε αφήνουμε πίσω μας, κι εσύ αφήνεις πολλά και ΚΑΛΑ "σκουπίδια"!

Μπράβο για την ιδέα σου!

Μπράβο στο Έθνος!

Μπράβο σε όλους τους συγγραφείς που κατέθεσαν το "σκουπίδι" τους, το τόσο χρήσιμο και ανακυκλώσιμο...

Και ξανά μπράβο σε σένα, που απ' την θέση σου δίνεις πάντα βήμα στους άλλους!

Λίγοι νομίζω το κάνουν αυτό.

Είναι το "κάτι" παραπάνω που έχεις εσύ και που κι αυτό θα μείνει στο μέλλον.


ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ κι από μένα, σε σένα, στο Έθνος και σε όλους τους συγγραφείς!

Το 2009 να είναι για σας ένας χρόνος Υγείας, Χαράς, Αγάπης, Ειρήνης και Μεγάλων Εμπνεύσεων!


ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ και σε όσους επισκέπτονται το "διότι" και σε όλον τον κόσμο!

ΕΘΝΟΣ ΑΟΥΤ - ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!




































Το ΕΘΝΟΣ ΑΟΥΤ της Κυριακής

28 Δεκεμβρίου 2008- 3 Ιανουαρίου 2009

μας εύχεται Καλή χρονιά!

Η πολυτάλαντη δημοσιογράφος, ποιήτρια, συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας η κ. Ελένη Γκίκα, έθεσε θέμα σε 21 συγγραφείς, να απαντήσουν στο ερώτημα:


"Τι θα βρει ο αρχαιολόγος του μέλλοντος από τη σύγχρονη ΠΟΜΠΗΙΑ με αφορμή το Νέο Έτος 2009".


Κι εκείνοι απάντησαν!


Οι 21 συγγραφείς , κατά αλφαβητική σειρά, είναι:

Ρούλα Κακλαμανάκη,
Γιάννης Καλπούζος,
Δημήτρης Καρύδας,
Μαρία Λαμπαδαρίδου - Πόθου,
Αντώνης Νικολής,
Μάκης Πανώριος,
Πένη Παπαδάκη,
Γιώργος Ρωμανός,
Ζωή Σαμαρά,
Χρύσα Σπυροπούλου,
Ελένη Στασινού,
Γιάννης Φιλιππίδης,
Ηλίας Φλωράκης,
Ρίτσα Φράγκου - Κικίλια,
Άγγελος Χαριάτης,
Νάσος Χριστογιαννόπουλος,
Λίτσα Ψαραύτη.
*****
(Υγ. Αν μάθω ότι έχουν κι άλλοι συγγραφείς σελίδα, θα σας ενημερώσω).

Θα είμαι όλα ή κανείς...




Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Ο λαβύρινθος του διαδικτύου




«Ίσως γιατί μερικές φορές ο γύρος του κόσμου είναι μικρότερη απόσταση και τη διασχίζεις πιο εύκολα απ’ αυτή που σε χωρίζει από την κλειδωμένη πόρτα ενός ξενοδοχείου και την ελευθερία». Μ’ αυτή τη φράση έκλεινε την «Πτήση» του λίγα χρόνια πριν ο συγγραφέας Δημήτρης Καρύδας. Οι ήρωες του μυθιστορήματος, διπλοί: το πρόσωπο και ο ρόλος. Το προσωπείο και η αστυνομική ταυτότητα. Και πάνω απ’ όλα η απεγνωσμένη και άπελπις πτήση του ανθρώπου που επιθύμησε να γίνει πουλί αλλά έγινε δέντρο.



Και σ’ αυτή την καμένη από χέρι «πτήση» ο συγγραφέας επανήλθε. Πριν από ένα χρόνο σχεδόν, να τέτοιες μέρες θυμάμαι. Με μια συλλογή από νουβέλες, προφητική: «Παγιδευμένοι στο δίκτυο» είχαν για τίτλο και στην πρώτη ο θανάσιμος λαβύρινθος του διαδικτύου. Διότι στον μυθικό, υπήρξε και Αριάδνη και μίτος. Ενώ τώρα η αβάσταχτη ελαφρότητα της εικονικής πραγματικότητας, η ζωή που γίνεται ταινία.



Το δίκτυο, όπως και η τιβούλα, το μέσον, το σύρμα που θα επιτρέψει την πτήση: στον άλλον, στο ανέφικτο, στο ψευδαισθησιακό, στο ρόλο, ενίοτε και στον θάνατο.



«Συνάντηση με το θάνατο» («Συνάντηση στο http://www.suicide.com/) ακριβώς. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι στη μέση του πουθενά, συναντιούνται. Εκείνος (ο εκπρόσωπος της ζωής), στην Ελλάδα. Εκείνη, με λαγνική σχέση όσον αφορά την αυτοκτονία, στην Ιαπωνία. Το αποτέλεσμα, άκρως σοκαριστικό: μια on line αυτοκτονία. Κι ολόγυρα «χαρούμενοι» θεατές στην διαδυκτιακή αρένα απ’ όλο τον κόσμο. Σ’ ένα λαβύρινθο που ο Μινώταυρος πάντα κερδίζει ή αυτοκτονεί (ακριβώς όπως στο «Σπίτι του Αστερίωνα»). Λογοτεχνία, θα έλεγε κανείς. Εάν την εβδομάδα που μας πέρασε δεν συζητούσαν όλοι για «σοκ στο διαδίκτυο». «Αυτοκτόνησε ον λάιν», ο τίτλος στις εφημερίδες.



Ο 19χρονος Αβραάμ Μπινγκ για 12 ώρες κατάπινε βάλιουμ και ναρκωτικά, ακριβώς σαν την μυθιστορηματική γιαπωνεζούλα. Με ένα τεράστιο πλήθος χρηστών, να παρακολουθούν, και πολλοί να τον ενθαρρύνουν. Με αντιδράσεις του στυλ: «OMG» (ω, Θεέ μου) και «lol» (γελάω δυνατά), τώρα το έμαθα, ή μάλλον το κατάλαβα κι εγώ, όσο κι αν το ‘βλεπα δεξιά – αριστερά γραμμένο.Ο 19χρονος Αβραάμ Μπινγκ, Θησέας και Μινώταυρος μαζί, «χάθηκε» σα να μην υπήρξε ποτέ, στον λαβύρινθο του διαδικτύου. Διότι δεν είναι το προσωπείο που πεθαίνει αλλά το πρόσωπο, αλλά μονάχα όσοι τον αγαπούν είναι σε θέση να το καταλάβουν. Για μας, ακόμα και η φρίκη, εικονική. Άλλος ένας παράξενος θάνατος μέσ’ τους παράξενους θανάτους.
Για τις δικές μας, πρώτ’ απ’ όλα, άγρυπνες νύχτες…
άγρυπνη νύχτα μου…