Υγρός χρόνος
Διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο της Ελένης Γκίκα “Υγρός Χρόνος” (εκδόσεις “Άγκυρα”) ανακαλύπτεις και πολλά κομμάτια δικά σου χωμένα-χυμένα-χαμένα μέσα στο χρόνο. Στην πραγματικότητα το βιβλίο είναι μια συνάντηση ψυχών από το χθες και το τώρα, στο διηνεκές. Κακώς κατηγοριοποιήθηκε σαν μυθιστόρημα. Ίσως είναι πιο αληθινό κι από την ίδια τη ζωή.
Η σκέψη εκφέρεται ή συγγράφεται αφού διυλιστεί από το τρίπτυχο: ψυχή-πνεύμα-γνώση. Στην περίπτωση του βιβλίου το πνεύμα της συγγραφέα απουσιάζει. Μονολογεί η ψυχή της αλλά και η γνώση σαν απόλυτο συνοδευτικό της προσωπικότητάς της. Για πνεύμα έχει τον έρωτα, τον απόλυτα εξουσιαστικό όσο και ελεύθερο. Έχει εκείνον.
“Το μουρμουρητό των φαντασμάτων” δεν σταματά ποτέ. Τουλάχιστον σε αυτή εδώ τη ζωή. Αλλά αν υπήρξαν αυτά τα φαντάσματα η προϋπόθεση να φτάσω ως εσένα, θα τα υπομείνω αγόγγυστα και σ΄αυτή και στην άλλη ζωή.
Είναι αυτό που εγώ σαν άνθρωπος δεν θα μπορούσα να αντέξω. Την υπέρτατη θυσία για την μια στιγμή. Κι ας είναι η πιο δυνατή. Αλλά με διαπέρασε ρίγος διαβάζοντάς την, παίζοντας και ξετυλίγοντας αυτή την παιδική ψυχή όπως την καταθέτει. Μάνια - Μόνα- Άγγελος. Δυο γυναίκες ένας άντρας. Τι πεζή περίπτωση θα έλεγε κάποιος. Τι καθημερινή. Η ανάγκη για περιπέτεια, για το άλλο, το ξένο, το πιο γοητευτικό, το εκτός ορίων και περιθωρίων. Κι όμως. Δυο γυναίκες ή πολύ περισσότερες; Πολλές μορφές, πολλές ομορφιές, αλλά μία η ψυχή. Δίδυμη.
“Πόσο καλά μπορεί να γνωρίσει μια ερωτευμένη γυναίκα έναν άντρα; Έναν άντρα που είναι η εικόνα του και οι αντανακλάσεις που απορρέουν απ’ τα δικά της έγκατα και τον μεταμορφώνουν σε ό,τι εκείνη επιθυμεί;”
Αν κάτι ξεχωρίζει τον συγγραφέα και τον κάνει ιδιαίτερο “ον” είναι η ελευθερία του. Το μόνο που δεν μπορεί να περιχαρακωθεί και να μπει σε καλούπια και δοκιμαστικούς σωλήνες είναι η σκέψη. Ίσως η πιο δύσκολη περίπτωση ταιριάσματος δύο ανθρώπων είναι να είναι κι οι δυο λάτρεις του βιβλίου. Στο διάβασμα και το γράψιμο. Γιατί εύκολα μπορούν να βγουν από το ιδεώδες και να φύγουν στο ιδεατό. Στην περίπτωση της Μάνιας η δανεική ζωή του Άγγελου, ήταν η ιδανική για τα δικά της μέτρα. Ταίριαξε στο λίγο του, που κόλλησε σαν πεταλίδα πάνω στα βράχια της. Και αυτό ερωτεύτηκε. Όπως αυτό:
¨Τρία σπίρτα ένα ένα αναμένο στη νύχτα
το πρώτο για να δω ολόκληρο το πρόσωπό σου
το δεύτερο για να δω τα μάτια σου
και το τελευταίο για να δω το στόμα σου.
Κ’ η σκοτεινιά ολόκληρη για να θυμηθώ όλ΄αυτά
Σφίγγοντάς σε στην αγκαλιά μου”
Ο Υγρός χρόνος είναι το τρίτο βιβλίο στη σειρά -και τελευταίο μάλλον- που καταθέτει η συγγραφέας την μοναδική της ιστορία και ίσως θα έπρεπε να διαβάσει κάποιος πρώτα τα προηγούμενα, όμως ακόμα κι έτσι με το μυαλό έτοιμο και παρόμοια ταξιδεμένο, μπορεί να καταλάβει και να νιώσει πολλά. Είναι ένα κρυπτογραφικό λεξικό, με ονόματα και ρόλους, με νεκρά και ζωντανά σώματα χωρίς συμβατικό τρόπο ζωής ή θανάτου. Έφυγε στη θάλασσα, είπαν, έφυγε και πήρε μαζί του τη θάλασσα, είπε.
Και μέσα σε όλα, τα βιβλία, εκατοντάδες βιβλία, πάνω απ’ όλα τα βιβλία. Η ψυχή του μέσα τους, σε κάθε τι που καταπιάνει εκείνος εκεί, η μορφή του, τα μάτια του ανάμεσα. Είναι η ανόθευτη και βαθιά αγάπη, που μετά πενθεί, που μετά εύχεται, που απορεί, που αγανακτεί, που πιθανολογεί, που συνεχίζει. Θάνατος από φυσικά αίτια; από αυτοκτονία; από δολοφονία; Καν θάνατος; Κι αν είναι θάνατος ποιά ήταν η πραγματική ζωή; Αυτή που φαινόταν, ή η άλλη πλευρά τού φεγγαριού; Ερωτήματα που δεν απαντώνται στο βιβλίο. Δεν απαντώνται γενικώς. Μόνο την κατάθεση ψυχής και βιβλίων, βιβλίου και ψυχών σαν συνοδευτικά έγγραφα χρήσιμα σε μια άλλη διάσταση, βρίσκεις μαζεμένα. Μπόρχες, Πρεβέρ…
¨Πήγα στην αγορά των πουλιών κι αγόρασα πουλιά
Για σένα Αγάπη μου
Πήγα στην αγορά των λουλουδιών κι αγόρασα λουλούδια
Για σένα Αγάπη μου
Πήγα στην αγορά των σιδερικών κι αγόρασα αλυσίδες
Για σένα Αγάπη μου
Κι έπειτα πήγα στην αγορά των σκλάβων και σ΄έψαξα
Μα δε σε βρήκα, Αγάπη μου..”
ΥΓ. Με έντονα και πλαγιαστά γράμματα είναι κομμάτια από το βιβλίο. Το τελευταίο ποίημα “Για σένα Αγάπη μου”, είναι του Ζακ Πρεβέρ και περιλαμβάνεται στο βιβλίο. Στις φωτογραφίες η ίδια γωνία - σε διαφορετικές μέρες- από το Πάρκο του Φάρου Κακοκεφαλής στη Χαλκίδα που μου αρέσει να πηγαίνω (και να φωτογραφίζω) με φανερό το φαινόμενο της παλίρροιας.
Στα σημαντικά βιντεοκλίπ (από το νατασσάκι) μια σκηνή και το υπέροχο τραγούδι “Για ποιόν” σε στίχους Νάνου Βαλαωρίτη και μουσική και ερμηνεία της Αναστασίας Παπαδημητρίου, ειδικά γραμμένο για την θεατρικοποιημένη μουσική παράσταση βασισμένη σε κομμάτια και μονολόγους από τον “Υγρό Χρόνο” και τα βιβλία “Αν μ΄αγαπάς μη μ’ αγαπάς” και “Αύριο να θυμηθώ να σε φιλήσω” της Ελένης Γκίκα. Συνέβη στον Πολυχώρο Άγκυρα, στις 31/1/2009 και είχα τη χαρά και τύχη να παρακολουθήσω. Στο βίντεο: Αφηγητής ο Γιώργος Γεωγλερής, Άντρας ο Θάνος Πολύδωρας, Γυναίκα η Αθηνά Χιλιοπούλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου