Θυμάται τον Ματίς στην «Απόκρυφη οικειότητα» του Ίβαν Κλίμα: «Πρέπει να παίρνουμε τη ζωή όπως έρχεται και να συνειδητοποιούμε πως όλα θα περάσουν κάποια μέρα: ο πόνος, η χαρά και, στο τέλος, ακόμα κι εμείς. Τι είμαστε εμείς, θαρρείς, σε σχέση με τον ουρανό και τ’ άστρα; Ή ακόμα και μπροστά σ’ ένα δέντρο; Τουλάχιστον μέσα στα δέντρα φωλιάζει η γαλήνη, ενώ εμείς στροβιλιζόμαστε μέσα σε μια δίνη πάθους, οργής, λαχτάρας και προδοσίας», αλλά καθόλου δεν την ικανοποιεί.
Θυμάται τον Ντάνιελ τον εφημέριο να χάνει την πίστη του αναζητώντας την «απόκρυφη οικειότητα» σε μια γυναίκα:
«Καλύτερα να πάτε σε κάποιον θεραπευτή».
«Δεν πιστεύετε, λοιπόν, στη θαυματουργική δύναμη;»
«Κανένας δεν θα μας σώσει από τον θάνατο εδώ, στη γη. Ακόμα κι ο Λάζαρος, που μπορεί πράγματι να τον είχε αναστήσει ο Ιησούς, πέθανε ξανά. Μπορεί και την άλλη μέρα. Ή τον άλλο χρόνο».
«Μου έλεγε ένας ιερέας, ότι κάποιοι διάσημοι επιστήμονες στην Αμερική είχαν υπολογίσει την ενέργεια που κρύβεται στο ανθρώπινο μυαλό όταν πεθαίνει», είπε ο διπλανός του. «Στην περίπτωση ενός πιστού, αυτή η ενέργεια φτάνει στο συν πεντακόσια και είναι εικοσιπέντε φορές μεγαλύτερη απ’ αυτήν που έχει ένας από τους πιο ισχυρούς ραδιοφωνικούς σταθμούς της Αμερικής».
σελ.285-286
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου