ΠΛΗΘΟΣ ΕΙΜΑΙ - αποσπάσματα

Γράφω για μένα. Δεν υπάρχει πια κανείς.

Είναι ολομόναχη, Δευτέρα μεσημέρι, αρχές Απρίλη. Έχει επιστρέψει χίλια χρόνια μετά, για να μάθει γιατί τόσο περιπλανήθηκε. Πώς έγινε ο Κανένας εκείνη που γεννήθηκε Όμηρος, Πριγκίπισσα, δέντρο αμετακίνητο, αιωνόβιο, βουνό.
Πριν γίνει βαρκούλα, πεταλούδα, φύλλο, γράμμα, τίποτα, φτερό.
Στον άνεμο.

Άνοιγε μετά από 35 ολόκληρα χρόνια ένα επτασφράγιστο σπίτι: σαν Μυστικό.
Της επιτρέπεται πια, σκέφτηκε, προτού επιστρέψει. Αφού έφυγαν όλοι. Αλλ’ έμεινε αυτή και βασανιστικά, δεν τους ξεχνά. Τους θυμάται ακριβώς επειδή δεν μπορεί να ξεχάσει. Και δεν μπορεί να ξεχάσει επειδή δεν μπορεί να θυμηθεί. Επίκτητη μνήμη η ζωή της. Και τώρα που γύρισε, καλά- καλά, δεν μπορεί να καλοξεχωρίσει: εάν γύρισε για να ξεχάσει ή για να θυμηθεί.
Όπως και να ‘ναι, το έχει ήδη αποφασίσει. Για να τραβήξει μπροστά, θα πρέπει πρώτα ν’ ανέβει τον δικό της αγνοημένο Γολγοθά είδ’ αλλιώς έτσι θα σπαράζει για πάντα: σ’ ένα δίχτυ που αγνοεί σε ποια θάλασσα βρίσκεται ή σε ποια στεριά.
Τα δεδομένα της ζωής της, σ’ άλλο βιβλίο, άλλη σελίδα.
σελ.110-111