ΠΛΗΘΟΣ ΕΙΜΑΙ - αποσπάσματα

«Ν’ αποθαρρύνεσαι, να τολμάς, να ‘σαι οργισμένος,
γενναιόδωρος, τσιγκούνης, σκληρός, τρυφερός,
γερός, ετοιμοθάνατος, νεκρός, ζωντανός,
πιστός, προδότης, ανδρείος, θαρραλέος…

Να ‘σαι μακριά απ’ την καλή σου ταραγμένος,
Χαρούμενος, θλιμμένος, αλαζόνας, ταπεινός,
Θυμωμένος, ατρόμητος, δειλός,
Ικανοποιημένος, καχύποπτος, θιγμένος…

Τα μάτια μπρος το ψέμα να κλείνεις
Να ξεχνάς τη χαρά, τη λύπη να κυνηγάς
Δηλητήριο για γλυκό ποτό να πίνεις…

Τον παράδεισό σου μέσα σε μια κόλαση ν’ αναζητάς
Τη ζωή και την ψυχή σου για μια πλάνη να δίνεις…
Όποιος το γνώρισε το ξέρει: αυτό σημαίνει ν’ αγαπάς».

«Εσύ αγαπάς με το κορμί σου κι εγώ με το κεφάλι μου» ήθελε να του πει για να δικαιολογήσει τ’ αδικαιολόγητα.
Φούνες ο Μνήμων αυτή, αυτός πλάκα αρνητική στου Αβερόη την Απορία. Εκείνη με τις ιλιγγιώδεις λεπτομέρειες μιας μνήμης τρομακτικής κι εκείνος σοφός μέσα στην πλήρη κι απόλυτη άγνοιά του. Να χάνεται στο τίποτα αυτή, ενώ γνωρίζει τα πάντα. Κι αυτός να βρίσκει τα πάντα, την ώρα που ούτε το πρόσωπό του να δει στον καθρέφτη πια δεν μπορεί.
«… κοιτάχτηκε στον μεταλλικό καθρέφτη. Δεν ξέρω τι είδαν τα μάτια του’ κανένας ιστορικός δεν έχει περιγράψει τις γραμμές του προσώπου του. Ξέρω ότι εξαφανίστηκε ξαφνικά, σαν να χτυπήθηκε από βολή άπυρη φλόγας…»
Στον καθρέφτη που τ’ άφησε το σημείωμα.
σελ.153 -154